Project Info
Διαδρομή 49 / Κορμοί Αιωνόβιοι
"Ο άνθρωπος που έχει το βαρύ προνόμιο να σηκώνει στους ώμους του την μνήμη του κόσμου, στοχάζεται σε μιαν άκρη το παιχνίδι της μοίρας". Γ.Θεοτοκάς
Η Διαδρομή 49 ήταν μία ομαδική έκθεση μέσα στο κέντρο της Αθήνας. Σαρανταεννιά καλλιτέχνες έδρασαν μέσα στον αστικο ιστό, επιλέγοντας ο καθένας ένα σημείο όπου ανάρτησε ή δημιούργησε το έργο του. Τα 49 αυτά σημεία όρισαν μία διαδρομή όπου η τέχνη συνδέθηκε με την καθημερινή ζωή της πόλης.
Το έργο Κορμοί Αιωνόβιοι αποτελεί μία μεγέθυνση ενός σχεδίου με μαύρο μελάνι πάνω σε χαρτί, διαστάσεων 0,70μ .x 1,00μ. Το τελικό έργο είχε διαστάσεις 5,00 μ. x 7,00 μ. Αναρτήθηκε πάνω στο κτίριο Φιξ ( τώρα Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης ΕΜΣΤ), ύστερα από ειδική άδεια της Αττικό Μετρό.
Το έργο σχολιάζει την ταχύτητα της σύγχρονης ζωής και την έλλειψη στοχασμού. Αναρτημένο σε μεγάλο ύψος, πάνω από τις μεγάλες διαφημιστικές αφίσες καταναλωτικών ειδών και πολιτικών υποψηφίων, στις παρυφές μίας λεωφόρου, που τα αυτοκίνητα διατρέχουν με γρήγορο και ασταμάτητο ρυθμό, το έργο αναζητά το βλέμμα όποιου περαστικού βρεί τον χρόνο να κοιτάξει ψηλότερα και να αναστοχαστεί.
Εισαγωγικό σημείωμα από τον κατάλογο της Δ 49
Μετά από την απόφαση του κ. Σ να ζητήσει από τον Β, τον Γ και τον Λ το διαμέρισμα της οδού Ζαϊμη αρ 54 για ιδιοκατοίκηση- που μέχρι τότε ήταν το εργαστηριό τους- δημιουργήθηκε μία ανησυχία. Τί θα μπορούσε να συμβεί στον χρόνο που απόμενε μέχρι την παράδοση του χώρου στον ιδιοκτήτη του; Μέσα από τις πολλές συζητήσεις αλλά και τις προτάσεις που τέθηκαν επί τάπητος για μια ηρωική αποχώρηση από το για πολλά χρόνια ορμητήριό τους, η ιδέα για μία συλλογική έκθεση - δράση ήταν αυτή που κέρδισε το στοίχημα. Ξανάρχισαν οι συζητήσεις για την υλοποίηση της συγκεκριμένης πρότασης, ορίστηκε ημερομηνία έναρξης της κοινής κυλιόμενης έκθεσης, όσοι ανταποκρίθηκαν αποτέλεσαν μικρότερες ομάδες, οι οποίες θα παρουσίαζαν την δουλειά τους κάθε εβδομάδα, γράφτηκαν και στάλθηκαν δελτία Τύπου, τυπώθηκαν προσκλήσεις και άρχισε το εγχείρημα "Ένεκα Εξωδίκου - Ζαϊμη 54", το οποίο βρισκόταν σε εξέλιξη και ολοκληρώθηκε μετά από ενάμιση μήνα. Λίγες μέρες μετά από το κλείσιμο του εγχειρήματος της Ζαϊμη, στο οποίο συμμετείχαν ενεργά 50 καλλιτέχνες, διαπιστώσαμε την απήχηση που είχε και στους άλλους που άκουσαν, είδαν το γεγονός και αποτελούν τον ευρύτερο χώρο και έχουν την διάθεση για δημιουργική δράση, συνειδητοποιήσαμε ότι κάτι τόσο αυθόρμητο και ανοικτό σε συμμετοχή και οργάνωση πρέπει να βρει την συνέχειά του. Όχι ως επανάληψη μιας επιτυχημένης συνταγής αλλά ως ευκαιρία για περαιτέρω αναζήτηση των δυνατοτήτων παρέμβασής μας ως ομάδα αλλά και των ορίων του καθενός από εμάς. Τελικά, ως ευκαιρία να δεχτούμε εποικοδομητική κριτική και να τοποθετηθούμε με την σειρά μας στα διάφορα θέματα, ώστε να μπορέσουμε να βγούμε έξω από τον κλειστό χώρο του εργαστηρίου και να ανακαλύψουμε το γιατί, που θα μας οδηγήσει στο να βλέπουμε τις ιδέες και όσα άλλα μας περιβάλλουν, σε συνάρτηση, και όχι μόνο από θέση. Γύρω στην Άνοιξη του 1998 άρχισαν να ακούγονται οι πρώτες ιδέες. Μια εκδρομή και ολονύκτια συνάθροιση στην Αθήνα, ώς μέσο να βιώσουμε με διαφορετκό τρόπο έναν αστικό μηχανισμό, οι λειτουργίες του οποίου είναι τόσο στερεοτυπικά παγιωμένες στο μυαλό και τις αισθήσεις του καθένα από εμάς. Με την δράση αυτή θέλαμε να δώσουμε την ευκαιρία σε όλους τους συμμετέχοντες να συγκεντρώσουν υλικό, διαφορετικό για τον καθένα - εικαστικό, ηχητικό, φωτογραφικό, βίντεο κ.α - από την επεξεργασία του οποίου θα προέκυπταν νέες προτάσεις αντίληψης αυτής της πόλης. (...) Κάπως έτσι κουβέντα στην κουβέντα, συζήτηση στην συζήτηση, με παρόμοιους προβληματισμούς για τον χώρο και τον χρόνο της πόλης, φτάσαμε αισίως στο φθινόπωρο της ίδιας χρονιάς. Τότε ήταν που η ανάγκη για συχνότερη επαφή μεταξύ μας, μας ώθησε να ορίσουμε χαλαρά και αυθόρμητα στην αρχή, τακτικά και συνειδητά αργότερα ένα σημείο συνάντησης ώς σταθερή σε εβδομαδιαία βάση αναφορά. Ως τόπος ορίστηκε το καφενείο Rue Verte, στην γωνία της οδού Ζαϊμη και Τοσίτσα και ημέρα η Τρίτη. Σε αυτές τις συναντήσεις προτάθηκαν και φιλτραρίστηκαν ιδέες, βρέθηκαν τρόποι που γεφύρωσαν τις μεταξύ μας αποστάσεις, δημιουργήθηκαν δίαυλοι που διασφάλισαν κατά ένα μέρος την εποικοδομητική κριτική σίγουρα εμπλουτίζοντας με όλους τους τρόπους, το εσωτερικό δυναμικό του καθενός μας. Από Τρίτη σε Τρίτη, προσθετικά, η ανάγκη να υλοποιηθούν όσο το δυνατόν περισσότερες προτάσεις από αυτές που είχαν κατατεθεί και συζητηθεί στις μέχρι τότε συνευρέσεις μας, έγινε πιο έντονη, επιτακτική θα λέγαμε. Τελικά ευδοκίμησαν οι συνθήκες και δόθηκε ο απαραίτητος χρόνος και ο απαιτούμενος χώρος για να γίνουν πραγματικότητα. Έτσι εφορμούμε για την παρούσα Διαδρομή 49, ο αριθμός υποδηλώνει τον αριθμό των συμμετοχών - με χρόνο εκκίνησης το Σάββατο 22 Μαϊου 1999 και χρόνο ολοκλήρωσης την Κυριακή 6 Ιουνίου 1999 δηλώνοντας ότι θα είναι η αρχή μίας σειράς εργασιών, δράσεων και σχολίων, που φέρουν την εμπειρία των προηγούμενων σταδίων στα οποία όλοι μαζί και ο καθένας χωριστά μετήλθαμε, έως ότου φτάσουμε μέχρι το τέλος αυτών των εργασιών.
Η Διαδρομή 49 δεν είναι το σύνολο των ανθρώπων που ενημερώθηκαν και έδειξαν ενδιαφέρον αλλά μία σειρά καταστάσεων που έφτασαν σε μία κάποια ολοκληρωμένη μορφή και επιζητούν μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα την ευκαιρία να υλοποιηθούν. Η Διαδρομή 49 δεν είναι μια ομάδα με επίσημη ταυτότητα ή καταστατικό. Είναι μία δυναμική συλλογική διάθεση που δεν πιστοποιεί μία ιδεολογική κατεύθυνση αλλά μία κοινή πρόθεση να υποστηρίζουμε ο καθένας ανοιχτά τι είναι αυτό το μόρφωμα που ονομάζουμε πόλη. Με τον χώρο, τον χρόνο και τις προοπτικές του.
Οι Διαβαίνοντες,
22 Μαϊου 1999